|
Od zarania dziejów ludzie poszukiwali materiałów, na których mogłyby utrwalać informacje
(znaki i obrazy). O rozwoju tych znaków i obrazów często decydował dostęp odpowiednich materiałów. Do zapisywania wykorzystywano kości zwierzęce, kły, skorupy żółwi, muszle, korę drzewną, liście. Najstarszymi znakami są malowidła naskalne sprzed ok. 13 tys. lat p.n.e. Do ciekawych środków komunikowania się należały peruwiański system węzełków-kipu, czy wampumy Irokezów złożone z muszelek, których ilość i zestawienie zawierały informację.
Przez tysiąclecia nieustanne poszukiwanie materiału, na którym można byłoby zapisywać, przechowywać i przekazywać informacje, przyczyniło się do wielu różnorodnych rozwiązań.
W starożytności jako nośniki informacji służyły: kamień, metal, drewno, tabliczki z gliny i wosku jednakże ciągle poszukiwano takich materiałów, które można było zginać, które były tańsze w produkcji, łatwiejsze w transporcie.
|
|
Opracowanie: Jolanta Wasilewska
Źródło: Encyklopedia wiedzy o książce, Wrocław 1971
S. Dahl, Dzieje książki, Wrocław 1965
http://roman.plebanski.w.interia.pl/sitemap.html
|
aksamitna z okuciami
