'Hospicjum to też życie' |
Otwarcie wystawy:
|
 |
|
GALERIA |
 |
| W środowiskach medycznych wielu krajów występuje przekonanie o priorytecie intensywnego leczenia. Brak jest miejsca dla pacjentów, w przypadku których zakończono terapię . Wzrastająca liczba osób cierpiących na choroby nowotworowe i drastycznie wysoka śmiertelność uwidaczniają coraz wyraźniej problem opieki nad osobami w terminalnym stadium choroby. Dlatego też od pewnego czasu możemy być świadkami szybkiego rozwoju różnych form pomocy ludziom dotkniętym coraz liczniejszymi chorobami i demencją starczą. |
| Współczesny model opieki hospicyjnej stworzyła Cicely Saunders - lekarz medycyny, która w 1967 roku utworzyła w Londynie specjalistyczny ośrodek opieki nad umierającymi - Hospicjum Świętego Krzysztofa. Placówka ta stała się modelem tego typu instytucji, znanym na całym świecie. Dr Cicerly Saunders, Polka z pochodzenia, odwiedziła kilka razy kraj swoich przodków. Jej wizyta w 1978 roku przyczyniła się do powstania pierwszego w Polsce hospicjum - Hospicjum Świętego Łazarza w Krakowie. |  Cicely Saunders |
 Ks. Eugeniusz Dutkiewicz (1947-2002) |
Podstawy do rozwoju ruchu hospicyjnego w Polsce stworzył ks. Eugeniusz Dutkiewicz. Urodził się 16 lipca 1947 roku w Sianowie koło Koszalina. W 1965 roku rozpoczął nowicjat u Księży Pallotynów w Ząbkowicach Śląskich. W latach 1966-1972 był studentem Wyższego Seminarium Duchownego Pallotynów w Ołtarzewie koło Warszawy. W 1972 roku otrzymał święcenia kapłańskie. 1 listopada 1974 roku otrzymał tytuł magistra teologii na Wydziale Teologicznym Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. Już jako kleryk zaangażował się w posługę chorym w szpitalach. Był pierwszym Krajowym Duszpasterzem Hospicyjnym przy konferencji Episkopatu Polski oraz założycielem i prezesem Zarządu Ogólnopolskiego Forum Ruchu Hospicyjnego. Szczególną troską księdza Dutkiewicza była formacja duszpasterzy hospicjum i służby zdrowia. Utworzony przez niego program formacyjny jest do dziś stosowany jako metoda przygotowania do pracy w duszpasterstwie służby zdrowia i posłudze hospicyjnej dla seminarzystów i kapelanów. W latach 1997-2002 był inicjatorem budowy Domu Hospicyjnego w Gdańsku, którą potem nadzorował. Ks. Eugeniusz Dutkiewicz zmarł 11 września 2002 roku. |
| Przez wiele stuleci umieranie w obecności rodziny i bliskich było sytuacją normalną i wspólnym elementem życia. Wiązało się to również z wielopokoleniowym modelem rodziny, w którym młodzi ludzie dorastali w obecności starszych, przeżywając razem zarówno radosne jak i smutne chwile. Współcześnie taki model rodziny i takie przeżywanie śmierci jej członka należą do rzadkości. Nowoczesne społeczeństwa uciekają przed starością i towarzyszeniu bliskim w chorobie i w ich odchodzeniu. Leczenie szpitalne ludzi nieuleczalnie chorych jest coraz częściej niemożliwe i dlatego tworzenie hospicjów i domów opieki paliatywnej jest rozwiązaniem idealnym. Zwrócił już na to uwagę w 1989 roku J. Drążkiewicz w swojej publikacji W stronę człowieka umierającego. O ruchu hospicjów w Polsce, Buckingham R. W. w The handbook of hospice care czy Ch. Metz, M. Wild, A. Heller w najnowszej publikacji z 2008 roku - Balsam für Leib und Seele. |
 J. W. Drążkiewicz: W stronę człowieka umierającego. O ruchu hospicjów w Polsce |
 R. W. Buckingham: The handbook of hospice care |
 Ch. Metz, M. Wild, A. Heller: Balsam fur Leib und Seele |
| Chory ma zapewnioną opiekę medyczną, pielęgniarską oraz duchową: psychologa, księdza oraz ludzi dobrej woli pracujących społecznie. Wolontariusze pomagają nie tylko samemu pacjentowi, towarzysząc mu w chorobie ale także jego rodzinie. Szeroko o tym zagadnieniu pisze ks. P. Krakowiak, A. Modlinska, J. Binnebesel w Podręczniku koordynatora wolontariatu hospicyjnego, czy też B. Kromlicka w książce Wolontariusz w służbie człowiekowi umierającemu. |
 Ks. P. Krakowiak, A. Modlinska, J. W. Binnebesel: Podręcznik koordynatora wolontariatu hospicyjnego |
 Barbara Kromlicka: Wolontariusz w służbie człowiekowi umierającemu |
| Choroba, cierpienie czy pobyt w hospicjum wyzwala przemyślenia o własnym końcu życia i wpływa na nasze postawy i wartości. Wiele osób przewartościowuje swoje życie w obliczu śmierci swoich bliskich i w obliczu własnego umierania. W takich momentach ważna jest posługa duszpasterska i duchowa. Pisze o tym ks. M.Kalinowski w książce Duszpasterstwo hospicyjne oraz Kathy Kalina w publikacji Akuszerka dusz. Opieka duchowa nad umierającymi. |
 Ks. M. Kalinowski: Duszpasterstwo hospicyjne |
 Kathy Kalina: Akuszerka dusz. Opieka duchowa nad umierającymi |
| Szczególną rolę mają do spełnienia wolontariusze pracujący z dziećmi. Ucząc się z nimi i bawiąc dają dzieciom namiastkę życia jakie prowadzą ich zdrowi rówieśnicy, pomagając w realizacji dziecięcych marzeń dają im dużo radości. Idea hospicjów to idea młoda, co pokazuje zgromadzona literatura. Na świecie pierwsze publikacje ukazywały się na przełomie lat 60. i 70. XX w., a w Polsce zaczęto pisać o tym zagadnieniu w latach 80. O hospicjach i opiece paliatywnej pisze się coraz więcej i są to nie tylko publikacje książkowe ale też czasopisma, np. Medi, Hospicjum to też życie, Die Hospiz-Zeitschrift lub Mały Książę. |
 |
 |
|
|
 T. Dangel: Domowa opieka paliatywna nad dziećmi w Polsce |
| Choroba, również ta nieuleczalna, dotyka zarówno dzieci jak i osoby dorosłe. I to właśnie dlatego literatura dotycząca cierpienia i śmierci dzieci rozpoczyna wystawę. Możemy tu znaleźć książki o opiece nad dzieckiem zarówno w hospicjum (Hospice care for Children - A. Armstrong-Dailey, S. Zarbock: Kinderhospizarbeit Begleitung auf der Lebensweg), jak i o formach pomocy dzieciom chorym przebywającym w domu (T. Dangel: Domowa opieka paliatywna nad dziećmi w Polsce). |
| Człowiek stary, chory, ze swoim ułomnym ciałem pozostaje człowiekiem. Lekarze, opiekunowie, wolontariusze zajmują się nie chorobą, ale człowiekiem w chorobie. Temu zagadnieniu jest poświecone wiele publikacji, ale na zwrócenie uwagi zasługują: Humanizacja opieki medycznej ludzi w wieku starszym pod red. Kazimierza Imielińskiego, Pomoc i opieka w starości B. Kromlickiej czy Demenz und Hospiz pod red. Klaus-Peter Buchmann. |
 Humanizacja opieki medycznej ludzi w wieku starszym Redakcja: Kazimierz Imieliński |
 Barbara Kromlicka: Pomoc i opieka w starości |
 Demenz und Hospiz Redakcja: Klaus-Peter Buchmann |
| W starzejącym się społeczeństwie zwraca sie szczególną uwagę na dobrą śmierć czyli godną śmierć. Opieka i towarzyszenie w ostatnich miesiącach, tygodniach czy nawet dniach życia człowieka przez osoby kompetentne i przygotowane do spełnienia tej misji staje się bardzo ważne. Zwracają na to uwagę między innymi autorzy następujących publikacji: W. Szczawiński: Myśli przy końcu drogi, D. Kessler: Śmierć jest częścią życia, C. Seale: Constructing death czy E. Kubler-Ross, On death and dying. |
 W. Szczawiński: Myśli przy końcu drogi |
 D. Kessler: Śmierć jest częścią życia |
 C. Seale: Constructing death |
 E. Kubler-Ross: On death and dying |
| Cierpienie jest jednym z tych problemów, z którymi ludzkość zmaga się od tysiącleci, wciąż na nowo szukając odpowiedzi na wiele związanych z nim pytań. Jan Paweł II podczas całego swojego pontyfikatu pochylał się nad ludźmi chorymi, starymi i cierpiącymi. Misja Namiestnika Chrystusa wobec chorych i cierpiących kojarzy się przede wszystkim z nauczaniem. Dokumenty papieskie obfitują w listy i orędzia publikowane przy okazji kolejnych Światowych Dni Chorego. Z papieskiego nauczania o cierpieniu nie można wnioskować o beznadziei choroby. Nie kwestionując jej szczególnego charakteru w aspekcie zbawczych możliwości, Papież zachęcał do walki o zdrowie. W 1995 roku wzywał, by w każdych warunkach chronić życie ciężko chorych. Podczas wielu audiencji podkreślał niezbywalne prawo każdego człowieka do życia, od jego poczęcia aż do naturalnej śmierci. Papieska wrażliwość na chorych owocuje nie tylko nauczaniem. Papież wielokrotnie apelował o modlitwę w intencji chorych i cierpiących. Zachęcał też wolontariuszy do pielęgnowania i troski o najbardziej potrzebujących. Wielokrotnie apelował do władz oraz do społeczeństw, by nie przechodzić obojętnie obok osób ciężko chorych i ich rodzin. Odpowiedzią na te i inne apele są coraz liczniejsze akcje społeczne. Kampania społeczno-medialna "Zdążyć z prawdą" zorganizowana w 2005 roku miała na celu zwrócenie uwagi na problem komunikacji z osobami ciężko chorymi i umierającymi oraz z ich rodzinami. Tegoroczna akcja "Umierać z godnością" i sformułowane we współpracy z dr n. med. Małgorzatą Krajnik, konsultantem krajowym w dziedzinie medycyny paliatywnej, i ks. dr Piotrem Krakowiakiem prawa człowieka umierającego mają zwrócić uwagę społeczną na fakt, że człowiek w obliczu śmierci jest bezbronny i wymaga wsparcia i czyjejś obecności. Ma zmusić nas do zadania sobie pytań: jak poradzić sobie z umieraniem, jak pomóc okazując miłość i szacunek odchodzącemu człowiekowi i jego rodzinie i jak zmienić służbę zdrowia by jak najwięcej w takich chwilach pomagała, a nie przeszkadzała. |
Justyna Erd |
 Prezentacja publikacji w gablotach (parter) |
Publikacje |
 Czasopisma GALERIA |
 Wydawnictwa polskie GALERIA |
 Wydawnictwa zagraniczne GALERIA |
 Dwumiesięcznik hospicyjny "Hospicjum to też życie" (tu: nr 1, 2006) |
 |
 |
|
| Prezentacja publikacji w gablotach (parter) |
|
|
 |
|
Wystawa 'Hospicjum to też życie', Biblioteka Główna KUL (parter) |
||
|
 www.hospicjum- samarytanin.pl |
|
| Przygotowanie wystawy: Oddział Gromadzenia i Uzupełniania Zbiorów Sekcja Gromadzenia Książki Obcej Obróbka plików graficznych i prezentacja wystawy na stronie: Artur Podsiadły Współpraca redakcyjna: (jkw) |
Autor: Artur Podsiadły
Ostatnia aktualizacja: 29.01.2009, godz. 13:35 - Artur Podsiadły
Ostatnia aktualizacja: 29.01.2009, godz. 13:35 - Artur Podsiadły