"Vita mutatur non tollitur"

 Pośmiertne wystawy twórców nauki i kultury;

prezentacje postaci i ich dorobku

Ks. Prof. Tadeusz Styczeń, SDS (1931-2010)

  Ks. Tadeusz Styczeń SDS ur. się 21 grudnia 1931 r. w Wołowicach rodzinie Tadeusza i Anny Styczniów. W 1944 r. rozpoczął naukę w Krakowie w tajnym gimnazjum prowadzonym przez księży salwatorianów, wiążąc następnie swoje życie z ich zgromadzeniem (1947 r. - nowicjat w Bagnie k. Wrocławia; 8 IX 1948 r. - pierwsze śluby zakonne; 5 IV 1955 r. święcenia kapłańskie z rąk ks. bpa Franciszka Jopa). W latach 1950-1955 studiował na Wydziale Teologicznym UJ, a po jego zamknięciu kontynuował w latach 1955-1960 dalsze studia na Wydziale Filozofii Chrześcijańskiej KUL, gdzie pod kierunkiem ks. bpa prof. Karola Wojtyły, który kierował Katedrą Etyki, obronił pracę magisterską pt. Koncepcja cnoty u N. Hartmana (1960 r.), a następnie doktorską (Problem możliwości etyki u Johna Locke'a, 1963; fragment publikowany w RF 11,1963, z. 2,87-109); w 1971 r. uzyskał habilitację na podstawie rozprawy Problem możliwości etyki jako empirycznie uprawomocnionej i ogólnie ważnej teorii moralności (Lublin 1972). Pracę na Wydziale Filozofii Chrześcijańskiej KUL rozpoczął w 1963 r. jako adiunkt przy Katedrze Etyki. W 1978 r., po wyborze kard. Karola Wojtyły na papieża, objął jej kierownictwo; stanowisko to zajmował do 2006 r. W 1992 r. uzyskał tytuł prof. i stanowisko prof. zwyczajnego.

  Okres po 1978 r. to czas Jego wielkiej aktywności: był (od 1981 r.) konsultorem Papieskiej Rady do spraw Rodziny oraz Rady Papieskiej do spraw Duszpasterstwa Służby Zdrowia, współzałożycielem
(w 1981 r. wspólnie z J. Seifertem i A. Basave) The International Academy of Philosophy (Dallas, USA, od 1986 r. w Schaan, Lichtenstein), w latach 1981-1986 prowadził wykłady i seminaria w Uniwersytecie Laterańskim w Rzymie. W 1982 r. z jego inicjatywy Senat Akademicki KUL powołał Instytut Jana Pawła II (był jego dyrektorem w latach 1982-2006), którego celem jest „prowadzenie studiów myśli i dzieła Papieża Jana Pawła II". Był współzałożycielem i redaktorem kwartalnika „Ethos", wydawanego przez Instytut od 1988 r.

  Ks. prof. T. Styczeń pozostawił ogromny dorobek naukowy, składający się z ok.500 publikacji (książki, artykuły, recenzje). Ważne miejsce zajmowały prace redakcyjne: ks. Profesor był redaktorem (lub współredaktorem) kilkunastu książek Karola Wojtyły-Jana Pawła II (większość wyd. w ramach serii: „Jan Paweł II naucza") oraz prac poświęconych myśli papieskiej. Badania ks. prof. T. Stycznia, poza refleksją nad myślą filozoficzna i teologiczną K. Wojtyły-Jana Pawła II, koncentrowały się wokół następujących dziedzin: metaetyki, podstaw i zagadnień etyki personalistycznej (której, obok Jana Pawła II, był głównym przedstawicielem), etycznych podstaw polityki oraz relacji pomiędzy etyką i antropologią.

  Był laureatem wielu nagród i odznaczeń (Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski, Medal za Zasługi dla KUL, Austriacki Krzyż Honorowy Pierwszej Klasy, doktoraty honoris causa: Uniwersytetu Nawarry w Pamplonie oraz Uniwersytetu Laterańskiego w Rzymie). Z okazji 70. urodzin ks. Profesora środowisko KUL dedykowało mu księgę jubileuszową Codzienne pytania Antygony (Lublin 2001), w której, poza listami gratulacyjnymi (w tym listem od Jana Pawła II) i artykułami, zamieszczono bibliografię prac i życiorys Jubilata. Ponadto Jego naukowy biogram zamieściły dwa leksykony: Powszechna Encyklopedia Filozofii (t. 10, Lublin 2009, s. 408-411) oraz Wielka Encyklopedia Jana Pawła II (t. 30, Kraków 2003, s.4)

  Ks. prof. T. Styczeń zmarł 14 X 2010 r. w Trzebnicy k. Wrocławia w zakładzie opiekuńczo-leczniczym św. Jadwigi prowadzonym przez Siostry Boromeuszki, gdzie przebywał od 2009 r. Msza Święta Żałobna, której przewodniczył kard. St. Dziwisz, została odprawiona 21 X w Sanktuarium Matki Bożej Fatimskiej w Trzebini k. Krakowa. 

Prof. Tadeusz Styczeń
w Akademickiej Kronice Filmowej KUL

List Jana Pawła II na 70-lecie Księdza Profesora 

Drogi Tadeuszu,
 

  Zawsze lubiłeś wracać do młodych lat, do tych krakowskich jeszcze wykładów z teologii moralnej i katolickiej etyki społecznej, których słuchałeś razem z klerykami z trzech seminariów skoncentrowanych wówczas w Krakowie. Były to czasy stalinowskie. Prastary Wydział Teologiczny został decyzją władz komunistycznych usunięty z Uniwersytetu Jagiellońskiego. Wykładałem wtedy poza Uniwersytetem, a równocześnie zacząłem dojeżdżać do Lublina. 

  Wspominam o tym, ażeby przypomnieć, że nasza wspólna przygoda z etyką zaczęła się jeszcze przed Lublinem. W Lublinie jednak, na Wydziale Filozoficznym Katolickiego Uniwersytetu, miała ona swoją fazę decydującą. Tam spotykaliśmy się zarówno na wykładach, jak i na seminariach, które prowadziłem jako wykładowca dojeżdżający z Krakowa. Tam również dane mi było poznać Cię bliżej jako studenta głęboko zainteresowanego problematyką etyczną. Wszystkie kolejne stopnie naukowe: magisterium, doktorat, a z kolei habilitacja, następowały po sobie w dość szybkim tempie, tak że mogłem być spokojny o przyszłość Katedry Etyki na KUL-u. Formalnie wciąż byłem z nią związany aż do roku 1978, ale praktycznie wszystko już opierało się na Tobie.

  Jestem Ci serdecznie wdzięczny za wszystkie lata naszej współpracy, za Instytut Jana Pawła II, który powstał z Twojej inicjatywy, za wszystkie kolejne numery „Ethosu", a nade wszystko za serdeczną przyjaźń, którą mi okazywałeś i okazujesz niezmiennie do dnia dzisiejszego. Jesteś, Tadeuszu, znakomitym etykiem, ale nie tylko to - jesteś świetnym narciarzem i turystą. Z wdzięcznością wspominam wszystkie nasze wyprawy - letnie, jesienne, zimowe - naprzód jeszcze w górach polskich, a potem także na północy Italii; były one okazją do różnych przemyśleń i twórczych dyskusji.

  Na Twoje siedemdziesięciolecie życzę Ci zdrowia i sił nieodzownych do kontynuowania tych wszystkich zadań, jakie podjąłeś. Niech Cię też nie opuszcza nigdy ta wielka wrażliwość na piękno, zwłaszcza piękno muzyki, której jesteś wytrawnym znawcą. Niech Ci Bóg błogosławi, Tadziu, i niech nam pozwoli jeszcze nieraz spotkać się, choćby w Castel Gandolfo, do którego tak chętnie przyjeżdżasz.

Szczęść Boże!

Watykan, 4 listopada 2000 r.

• ks. prof. Tadeusz Styczen SDS
• Biografia
• Bibliografia
• Wybrane teksty
• Niósł Chrystusa każdemu (Niedziela/Ogólnopolska 17/2005)
• Ks. Wł. Węglarz SDS- Ks. prof. Tadeusz Styczeń SDS (1931-2010) 
• Ks. B. Giemza SDS-Pożegnania: ks. prof. Tadeusz Styczeń SDS (1931-2010) 

Prezentacja na stronie www: