"Vita mutatur non tollitur"

Pośmiertne wystawy twórców nauki i kultury;

prezentacje postaci i ich dorobku

Profesor Jacek Woźniakowski (1920-2012)

sylwetka i publikacje

Urodził się 23 kwietnia 1920 roku

w Biórkowie Wielkim.

Z Katolickim Uniwersytetem Lubelskim Jana Pawła II związany od 1953. Wykładał również na Uniwersytecie w Toulouse - le Mirail i na Uniwersytecie Hebrajskim w Jerozolimie. Współtwórca i kierownik Katedry Historii Sztuki Nowoczesnej (1974-1981).

Twórca i kierownik Katedry Teorii Sztuki i Historii Doktryn Artystycznych (1981-1990).

Kierownik Sekcji Historii Sztuki (1975-1980).

Z wykształcenia filolog polski i filozof, z zamiłowania krytyk i historyk sztuki. Wybitny badacz i znawca sztuki romantyzmu, zwłaszcza malarstwa i związanych z nim teorii. Prawnuk Henryka Rodakowskiego, jednego z najwybitniejszych malarzy polskich XIX wieku. Uczestnik kampanii wrześniowej 1939, żołnierz AK.

Zmarł 29 listopada 2012 roku.

Profesor Jacek Woźniakowski urodził się 23 kwietnia 1920 roku w Biórkowie. Był prawnukiem malarza Henryka Rodakowskiego, wnukiem Jana Gwalberta Pawlikowskiego. Do szkoły powszechnej uczęszczał w Szwajcarii, maturę zdał w Rabce. Brał udział w kampanii wrześniowej jako podchorąży 8 Pułku Ułanów, był żołnierzem Armii Krajowej. W 1945 roku rozpoczął studia na Wydziale Filologii Uniwersytetu Jagiellońskiego, był uczniem prof. Stanisława Pigonia. W latach powojennych związał się ze środowiskiem „Tygodnika Powszechnego", gdzie w latach 1948-53 był sekretarzem redakcji, i miesięcznika „Znak" (w l.1947-59 pełnił funkcję redaktora naczelnego). W latach 1959-1990 był redaktorem naczelnym Wydawnictwa Znak. Od 1976 był członkiem redakcji miesięcznika „Wierchy". W 1952 roku rozpoczął wykłady z historii sztuki nowoczesnej i historii estetyki na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. W 1960 roku uzyskał tu tytuł doktora, a w 1974 opublikował rozprawę habilitacyjną Góry niewzruszone. O różnych wyobrażeniach przyrody w dziejach nowożytnej kultury europejskiej. Na KUL pracował blisko czterdzieści lat, aż do przejścia na emeryturę w 1990 roku. Pełnił funkcję kierownika Katedry Historii Sztuki Nowoczesnej (był jednym z inicjatorów jej powstania). W latach 1975-1981 kierował ówczesną Sekcją Historii Sztuki, później był pierwszym kierownikiem Katedry Historii Doktryn Artystycznych (do 1990 r.). Wypromował 43 magistrów i 3 doktorów (Lechosława Lameńskiego, Piotra Rudzińskiego i Małgorzatę Kitowską-Łysiak). W latach 1981-82 wykładał również sztukę polską na Uniwersytecie w Toulouse-le Mirail we Francji.

W czasach komunizmu był członkiem Komitetu Obywatelskiego przy Przewodniczącym NSZZ „Solidarność", uczestniczył w obradach Okrągłego Stołu. W latach 1990-91 pełnił obowiązki prezydenta miasta Krakowa.

Profesor Woźniakowski należał do licznych towarzystw, m.in. Związku Literatów Polskich (1956-1983), polskiego PEN-Clubu, AICA (od 1960), Towarzystwa Kursów Naukowych (od 1978), Papieskiej Rady Kultury, Polskiej Akademii Umiejętności (od 2000), Rady Fundacji Edukacja dla Demokracji, Akademii Europejskiej w Krakowie. Od 1994 roku obejmował stanowisko prezesa Fundacji Kościelskich.

Był autorem licznych książek i artykułów z zakresu szeroko pojętej kultury, w tym sztuk wizualnych i myśli o sztuce. W 2008 roku ukazały się jego wspomnienia drukiem pt. Ze wspomnień szczęściarza.

Dwukrotnie przyznano mu Nagrodę Polskiego PEN Clubu, w 1974 otrzymał Złoty Krzyż Zasługi, Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1990), Krzyż Komandorski Legii Honorowej (1995).

Zmarł 29 listopada 2012 roku w Warszawie.

Opracowanie:
Małgorzata Augustyniuk